Rozdział 4. Porażka.

Sky zakręcił bioderkami, kiedy ubrał swój cudny strój drużyny.... e... y... hm... no... Cherissimo. Taki czarny z czerwonymi akcentami. Nie chciał się chwalić, ale wyglądał bosko. Spodenki idealnie opinały jego zgrabny tyłeczek. Na lewej piersi widniała czerwona cyferka 11. Lubił ten numer. A może powinien postarać się o 9, bo taki miał Warren i Stivens - jego idole. No cóż, 11 też było spoko. Taki miał Sinedd. 
Poprawił swoje rękawiczki bezpalcówki i spojrzał na drużynę. Ach, ach, już ich kochał. No, z małymi wyjątkami (ta cała Caroline była dziwna...).
- Skopiemy im zaaaadkiii - zanucił Sky i przybił piątkę z Davidem. 
- Wiadomo - Emma odgarnęła blond włosy nieco zmysłowym ruchem, a potem związała je w warkocz (miała w tym wprawę, więc chwila, moment i już był długi, gruby warkocz, który sięgał jej pupy).

Jace dostał lekkiego ataku paniki i właśnie rozważał czy wypić kolejną szklankę wody, uspokajając żołądek, ale wystawiając na próbę pęcherz. W końcu Rayne podał mu gumę do żucia.

-Dasz sobie radę – zapewnił go.

Okej, ciężko było mu oderwać wzrok od zgrabnej Ayumi, ubranej w najmniejszy strój, jaki zdołali dostać. A mimo tego, że jej sylwetka gubiła się w tłumie wysokich kolegów i koleżanek, to jej głos słyszał najwyraźniej.

-Skopmy im tyłki, kochani – zachęcała. –Zróbmy im jesień średniowieczna z boiska!

- Z dupy - poprawił ją kurtuazyjnie Sky.
- Ba, że tak - Silver wyciągnęła rękę przed siebie. Sky natychmiast nakrył ją swoją.
Potem dołączyła reszta drużyny.
- No to, Wisienki, pokażmy z jakiego drzewa jesteśmy! - krzyknął napastnik, ale po chwili się zamknął. - Okej, trzeba wymyślić nowe hasło.

-Może wyglądamy słodko, ale mamy w środku twarde pestki? – zasugerował troszkę niemrawo Jace.

- Nie - Sky pokręcił głową. - No nic, coś się jeszcze wymyśli. Panie z Fluxem, gotowe?
- Jak zawsze - Silver uśmiechnęła się. Spodobał jej się ten drużynowy strój. Czuła się dumnie. Czuła się KIMŚ.

-Zaraz im pokażemy! – zawyła Ayu. –Panie trenerze, proszę nas grzecznie obserwować!

-Tak, tak. Idźcie już, skarby wy moje i pokażcie, że te kilka treningów nie poszło na marne.

Elijah zamyślił się.

-Zawsze możemy pokonać Wambas w picu – oznajmił.

- Panie trenerze - do rudego przystojniaczka przyłasił się Sky. - Kapitana nie mamy.

Rayne wyjął z kieszeni czerwoną opaskę.

-Kocham was wszystkich tak mocno, że cóż, nie mogę się zdecydować.

-Może Jace? – zaproponowała Caroline, tuląc się do ramienia bramkarza i posyłając mu maślane spojrzenie.

Silver zacisnęła pięści. Co za szmata...
- A może ja? - zaproponował niewinnie Sky.
- Zwariowałeś? Kapitan musi myśleć o drużynie, a nie o sobie - David skrzyżował łapki na piersiach, uśmiechając się kącikiem ust.
- Ależ ja myślę o drużynie - uśmiechnął się do niego zalotnie. - Ale jeśli niiieee - skierował swoje "normalne" spojrzenie na... hm... - Jace? Ayumi?

-Ja nie – powiedział szybko Jace, unosząc obie ręce w geście obrony, jednocześnie uwalniając się od Caroline, która go niepokoiła. –Jest mi niedobrze i bez tego.

- Może powinieneś wypić szybkiego kieliszka - Sky przyjrzał mu się.
- Oj, zostawcie go - Emma przytuliła się do brata. - Będzie dobrze. Wiesz o tym.

-Wiem. Boję się, że coś puszczę i będzie na mnie – westchnął.

-Jace, nasze życie nie zależy od zwycięstwa. Poza tym, to mecz towarzyski – Ayumi poklepała wysokiego przystojniaka po ramieniu. –Dasz sobie radę, przecież jesteś cudny.

-Bez przesady – bąknął Jace, rumieniąc się.

- Ej. EJ - Silver spojrzała na Ayumi wzrokiem "on jest mój, wara".
- No i mamy zwycięzcę - uśmiechnął się David i wziął od trenera czerwoną opaskę. Podał ją Ayumi. - Powiedź nas do zwycięstwa - ukłonił się nawet lekko. 
- Oj, tak - Sky poszedł w jego ślady, ale on jeszcze złożył łapki jak do modlitwy.

-Ale co? – Ayu spojrzała wpierw zdezorientowana na nich, potem na Rayne’a, który uśmiechnął się do niej naprawdę słodko. –Jak to?

-Moim zdaniem jest ok. – uśmiechnął się Elijah.

- Do twarzy ci - zamruczała Emma z uśmiechem. - Jak nie wygramy wynikiem, to urodą, nie? - roześmiała się.

-To dobry pomysł – zgodził się Jace. –Jesteś szczęśliwym duszkiem naszej drużyny.

-Uderzasz do mojego wzrostu, kolego? – zadziornie spojrzała na niego i Rayne zaśmiał się cicho. Oto Dawid stojący przed Goliatem; najmniejszy członek drużyny kontra największy.

- Okej, to idziemy - Sky ruszył wolnym krokiem do bramki. 
Annie obacziła urządzenia. 
- Okej, słuchawki powinny działać.

-No to do dzieła, Wisienki!

            A potem był pył boiska i ryki kibiców. Ayu poczuła się troszkę zagubiona wśród tego zgiełku, ale gdy zobaczyła na trybunach brata, poczuła ciepełko w serduszku.

            Jace tymczasem pomknął na bramkę, poprawiając rękawice. Oddychał głęboko, starając się nie patrzeć na słodki tyłeczek Silver. Okej, patrz na piłkę, nakazał sobie.

- Nie żeby coś, może lepiej, żeby nic - odezwał się pierwszy Sky. Okej, na zwykłych rozgrywkach piłki nożnej w szkole czy klubie sportowym nie było takiej atmosfery. To mu nieco przeszkadzało. 
- Sky, weź się ogarnij - jęknęła zrezygnowana Emma. - Jesteś rozgrywającym. Podobno.
- Oj ciii - Sky poszedł na środek boiska. Hm, chętnie wstawiłby na razie tutaj postać Ayumi, bo miała Fluxa. Z drugiej strony...

            Gdy piłka strzeliła w górę, zawodnik Wambas wyskoczył i złapał ją w zręczne palce u nóg, po czym podał do kolegi, uśmiechając się leniwie do Sky’a. Piłka była podowana, omijając pomoc i obronę. Rayne wiedział, że praktycznie cały ciężar spoczywa teraz na bramkarzu..

-Jace, spokojnie – szepnął do niego przez słuchawkę.

Annie, siedząc przy swoim monitorze, właśnie obżerała paznokcie. Okej, było to niekulturalnie, ale pff, kto powiedział, że ona jest kulturalna. 
- Dawaj, Jace, obronisz! - krzyknęła Silver i zrobiła kilka szybkich kroków w stronę Jace'a.

            Obronił. A gdy podniósł się, trzymając piłkę przyciśnięta do brzucha, nie słyszał pochwał Rayne’a. Czuł tylko przyjemne uczucie wykonania zadania. Podał piłkę do przodu, wprost pod nogi Silver.

Taka jego wersja wysyłanego w powietrze buziaka.

- Brawo - powiedziała Silver do słuchawki, a potem ruszyła do przodu. Oddała piłkę Navi'emu.

            Ten zgrabnie ominął zawodnika Wambas i podał do Sky’a, unosząc lekko kciuk.

A ten przebiegł kilka metrów, a potem podał piłkę Ayumi. 
- Strzelaj! - polecił grzecznie. 
A jego serduszko i tak waliło jak głupie z podniecania. Oj, tak, zaczynało mu się podobać na boisku.

Ayu odpaliła Fluxa i zaczęła swój taniec z obroną, Wyminęła ich, nie tracąc rytmu i swojej melodii, po czym strzeliła.

Ale niestety nie udało jej się. 
- Nie łam się, i tak im dokopiemy - powiedział Sky, przytrzymując słuchawkę przy uchu. Wycofał się na swoją pozycję.
- Cherissimo to świeża drużyna, utworzona przez Rayne'a Finn - poinformowała wszystkich Cally Mystic. - Przypomina mi to trochę Snow Kids. Również byli nową drużyną, której nikt nie dawał szans. A zdobyli mistrzostwo. Z tego co widzę, Cherissimo również dobrze sobie radzi. Właśnie Emma, piękna obrończyni, wykiwała jednego z doświadczonych zawodników Wambas!

-Dajesz, Emma! – krzyknęła Ayu do słuchawki, ale już wycofywała się w stronę koleżanki, aby ją asekurować.

- Piękna, ale nie głupia - mruknęła jakby do siebie, po czym podała piłkę Ayumi. 
Sky ruszył przed siebie, czyli w stronę bramki Wambas.

-Teraz ty! – Ayu, wzmocniona Fluxem, mocno podała do kolegi.

Sky już się przyzwyczaił od tego silnego kopnięcia z dodatkiem Smogu. No co zrobisz, małe, a silne to dziewczę. 
Tak czy siak wyminął obrońcę i wykonał szybki, mocny ruch. Kiedy trafił do siatki, nie zczaił od razu. Skupiał się na tym, aby w ogóle oddać ten strzał.

            Navi wisiał mu na plecach i walił w nie energicznie.

-Brawo, stary! – wołał.

- Jupijajej! - krzyknął Sky, unosząc pięść w górę. - Ależ ja jestem zajebisty - zaśmiał się.
Annie zaklaskała w dłonie. 
- Ależ się cieszą, jakby wygrali puchar - powiedziała do trenera i lekarza.

-Oby nie za wcześnie – mruknął Rayne. –Wisienki – zagrzmiał do słuchawek swoich ‘dzieciaczków’. –Skupcie się, wciąż mamy dużo roboty.

- Jasne, trenerze - Sky z zadowoloną miną poszedł po piłkę. Znaczy na środek. Ale znowu przejął ją zawodnik Wambas. I choć Sky się cofnął, w nadziei, że może uda mu się ją przejąć, nie przejął. 
Za to Silver poszło całkiem znośnie. Uwolniła Natural, wzięła kulturalnie piłkę. Poleciała kawałek dalej, wzbiła się w górę i podała szybko do Ayumi.

            Nim jednak opadła na ziemię, jeden z zawodników drużyny przeciwnej zdążył wpaść na nią w powietrzu, odpychając Silver łokciem, którym trafił centralnie w jej brzuch. Jace mógł tylko bezsilnie obserwować, jak dziewczyna opada w dół.

- Silver! - krzyknęła Emma i ruszyła biegiem w stronę ciała, które z hukiem spadło na murawę boiska. 
David poderwał się i stanął obok stanowiska trenera. 
- Silver!

            Cała drużyna zgromadziła się dookoła niej, podczas gdy nieuczciwego zawodnika zabrała czerwona bramka w kształcie tuby. Jace ukucnął przy dziewczynie i delikatnie obmacał jej kark i kończyny.

-Nie ma nic złamanego – powiedział, co potwierdził również ich drużynowy lekarz. Wszystkim troszkę ulżyło.

-Zdejmujemy ją z boiska – zawyrokował Rayne. –David, zastąpisz siostrę. Ayumi, uważaj na siebie, jesteś następna, jeśli chcą wykończyć tych z Fluxem. Sky, strzelasz karnego.

Już po chwili na boisku stanął David.
- Ej, tylko bez fauli - powiedział Sky, który ustawił sobie piłkę. Oj, nieładnie tak faulować jego koleżanki, oj nie, nie. 
Cofnął się kilka kroków, a potem ruszył biegiem i kopnął piłkę. Ta wleciała pod samą poprzeczkę w prawym okienku.

            Mecz rozpoczął się na nowo, chociaż Jace był rozkojarzony. Myślał cały czas o Silver i dla niej starał się bronić z całych sił. Ale kiedy jeden z Wambas minął go z pogardliwym uśmieszkiem i rzucił ‘hey, bliznowaty’, Jace poczuł, że zaczynają mu się pocić ręce.

I właśnie wtedy stracili pierwszą bramkę. 
- No dobra, chyba nic się nie stało, nie? - Emma uśmiechnęła się lekko. 
Niby. Sky'a znowu wyprzedził przeciwnik i to on przejął piłkę. Od razu z członkami swojej drużyny popędzili w kierunku bramki. Wyminęli obronę i oddali strzał na bramkę.

-Bliznowaty! – ryknął Wambas, a Jace skoczył w stronę lecącej piłki. Minął ją tylko o kilka centymetrów, po czym zarył twarzą w boisko.

-Może ziemia ci pomoże, bo gorzej już wyglądać nie będziesz!

-Jace, nie słuchaj ich! – poprosił Rayne. –Nic ci się nie stało?

-Nie, trenerze, nic – mruknął, podnosząc się i ocierając krew z przeciętej wargi.

Lekarz zerknął na monitor.

-Tylko się troszkę poobijał – zapewnił Rayne’a.

            Navi przejął piłkę po wznowieniu gry (2:2) i podał ją do Sky’a.

-Czyń cuda, stary!

Sky uśmiechnął się i podbiegł bliżej. Wykołował Lun Zaree, po czym oddał strzał na bramkę. Niestety, nie udało mu się.
- Nosz kurw... czę - poprawił się.

Wambas byli przy piłce. Ayu próbowała pomóc Navi’emu i Emmie na pomocy, ale Flux, dający Wambas zręczność, spychał możliwości Wisienek do minimum.

-Jace! – krzyknęła błagalnie do słuchawki.

Chłopak naprężył się. To nic, że nazywali go bliznowatym, przywykł. Teraz musiał obronić. I obronił. Podał piłkę do Daivda i otarł rękawicą kropelki zimnego potu, które zebrały mu się nad wargą.

-Ładna obrona, Jace – pochwalił go Rayne.

David wybiegł na przód i podał piłkę Ayumi.
- Strzelaj! - zawołał. No, miała Flux, nie? Mogło jej się udać i bardzo w to wierzył.

Ale obrończyni Wambas podcięła ją, oczywiście, regulaminowo, więc nie było faulu, chociaż Ayu wylądowała na ziemi i jęknęła cicho. Tymczasem Wambas pędzili już na bramkę Jace’a.

Strzał z wysokości był nie do obrony, jeśli nie miało się Fluxa, chociaż Jace dał z siebie wszystko.

Przegrali, 3:2..

Sky podszedł do Ayumi i podał jej dłoń. Emma natomiast podeszła do brata.
- Potem im dokopiemy - uśmiechnęła się.

-To moja wina – powiedział cicho Jace.

            Gdy byli już w szatni, humory nie były cudowne. Jace wyszedł spod prysznica, wycierając włosy ręcznikiem. Miał na sobie dżinsy i koszulkę. Do nikogo nie odezwał się odkąd wrócili, a teraz stanął obok Rayne’a.

-Przepraszam, to ja puściłem bramki.

-Daj spokój, Jace – rudzielec poklepał go po ramieniu. –Nie masz Fluxa, to nie twoja wina. Poza tym, martwiłeś się o Silver. Jest w swoim pokoju – dodał.

            I, nie czekając, aż wyschnie, Jace skierował się tam szybkim krokiem.

- Nic mi nie jest - powiedziała Silver do Davida. - Sama mogę sobie...
- Cicho, masz leżeć - powiedział. - Głodna? Spragniona?
- O matko...
- Nie matkuj mi tu teraz. A porpo, mama właśnie dzwoniła, ale powiedziałem, że nic ci nie jest i jesteś zajęta. Zadzwoń do niej wieczorem.
- Jasne - wyciągnęła do niego łapki, a potem przytuliła się do brata. - Szkoda, że przegraliśmy. 
- Odbijamy to sobie, nie martw się - uśmiechnął się.

-Przeszkadzam? – zapytał niepewnie Jace, stając na progu. –Mogę przyjść później – dodał szybko.

- Spoko, ja już wychodzę - cmoknął Silver w czubek głowy. - Odpoczywaj.
- Tak, tak - zaśmiała się. - Co jest? - zapytała, spoglądając na Jace'a, kiedy brat już wyszedł.

-Wpadłem zobaczyć, jak się czujesz – zamknął drzwi, ale nie podszedł bliżej łóżka. Ot, stał wciąż z ręką na klamce. Widok jej, w jednym kawałku, dał mu ulgę.

- Chyba dobrze. Nic mnie nie boli, chociaż jak sobie pomyślę, jak żem piz... spadła na murawę... No nic. A ty jak się czujesz po meczu?

Wzruszył lekko ramionami.

-Puściłem 3 bramki. Mówiłem, że będę kiepskim bramkarzem – powiedział, starając się brzmieć beztrosko. –To.. ee.. skoro już wszystko gra, to sobie pójdę. Ale jakby coś cię bolało, to pamiętaj, że y… skończyłem chirurgię. Mogę.. ee..pomóc – dodał już niemalże szeptem, a czerwone były nawet czubki jego uszu.

- Już idziesz? - podniosła się do pozycji siedzącej. - No ejjj... A poza tym jesteś dobrym bramkarzem. Będziesz jeszcze lepszym, kiedy odkryjesz Fluxa - uśmiechnęła się i poklepała miejsce obok siebie.

-O..okej.

Usiadł na brzegu materaca i wbił wzrok w swoje dłonie.

-Takmyślałemżemożnabykiedyśznówwybraćsiędokina – powiedział szybko.

- Co? Mógłbyś trochę wolniej? Nadal szumi mi w głowie...

-Może kiedyś znów wybierzemy się do kina – powiedział „normalnie”. Jak na siebie.

- Jasne, bardzo chętnie - uśmiechnęła się.

Na jego twarzy pojawił się wielki uśmiech.

-Super – powiedział i położył rękę na jej ręce. –Chcesz, żebym.. albo nie, już to robił ten lekarz Hunter. Więc chyba wszystko gra. Miałem na zajęciach wykładowcę, który nie wierzył w technologię i kazał nam kości sprawdzać dłońmi. Ciekawe doświadczenie to było, ale ciężki egzamin…

- Chcesz sprawdzić moje kości?

Zarumienił się.

-Dotykałem cię na boisku – wyznał cicho. –Bez podtekstów! Ale robiłem to na szybko, mogłem coś przeoczyć..

- No to sprawdź - położyła się na plecach. - Gotowa.

-Powinienem mieć stetoskop i fartuch, co? – zażartował, ale powoli ściągnął z niej kołderkę.

            I nagle dokonała się w nim jakby zmiana. Już nie drżały mu ręce i nie czuł skrępowania. Jace – Lekarz nie był nieśmiały, oj nie. Nie, gdy w grę wchodziło zdrowie i kariera jego pacjentki.

-Ostrożnie – zaczął od ramienia. Sprawnymi, długimi palcami przesuwał po jej skórze, dociskając tu i tam. –Jeśli zaboli, mów.

Oj, nic jej nie bolało. Zamknęła oczy i rozkoszowała się dotykiem i bliskością Jace'a. Mrr, podobało jej się to. Ale gdyby nie dotykał jej jak lekarz, tylko jak mężczyzna... Aż jej się gorąco zrobiło.

            W podobny sposób zaczął sprawdzać drugą rękę, każąc jej co jakiś czas napinać mięśnie lub poruszać palcami u dłoni.

-Masz chyba troszkę naciągnięty mięsień, który trzeba będzie rozmasować. To nic wielkiego.

Gdy skończył z rękoma, zerknął na nogi. Dobrze, że miała na sobie spodenki, bo tak musiałby ją prosić o zdjęcie. I zrobiło mu się troszkę gorąco. Był lekarzem, ale skóra Silver była gładka i miękka, zapewne w smaku również była wspaniała. Chciałby poznać ją ustami..

-Lewa noga – poprosił.

- Hm...? - zamruczała, nadal leżąc z zamkniętymi oczami. Och, była jego!

-Lewa noga, idealna pacjentko – zażartował. –Dam ci potem naklejkę za cierpliwość.

Przesunął dłońmi od kolana do łydki, a potem na stopę. Delikatnie zaczął przesuwać po niej paluszkami…

- Coś z nią nie tak? - spojrzała na niego jednym otwartym okiem.

-Jest bardzo zgrabna – wypalił, a po chwili chrząknął. –Znaczy się, sprawna!

- A... no to chyba dobrze - uniosła się na łokciach i spojrzała na niego.

-Masz łaskotki? – zapytał, przechodząc do drugiej stópki.

- Nie - przebiegła paluszkami po jego ramieniu.

-To dobrze – zaczął kciukami leciutko masować spód jej stopy. Oczywiście, w ramach badania, nie? Nie pomyślałby.. okej, pomyślałby, ale to nie zmienia faktu, że nie wykorzystałby tak podłego faulu, byleby ją sobie obmacać.

- Jace, spójrz na mnie.

Uniósł głowę i oczywiście, szlag trafił Jace’a lekarza, znów był tym samym, nieśmiałym chłopakiem z blizną na twarzy.

-Przepraszam, ucisnąłem za mocno? – położył jej stopę ostrożnie na materacu.

- Nie - położyła paluszki na jego policzku i pocałowała go. Leciutko i delikatnie, smakując jego wargi.

-Silver – wyszeptał i objął ją ostrożnie, nie chcąc sprawiać bólu ciału, które spadło z takiej wysokości.

Ciału osoby, na której naprawdę mu zależało.

- Przepraszam - zarumieniła się i opadła z powrotem na łóżko. Odwróciła wzrok i zamknęła oczy.

-Coś nie tak? – zapytał, zaniepokojony. –Sprawiłem ci ból? Masz pewnie wszędzie siniaki… - jęknął.

- Przepraszam, że cię pocałowałam. Myślałam... myślałam po prostu... - w jej oczętach pojawiły się łzy.

Okej, teraz zaskoczyła mu panika. Aż się cały spiął i, dla odmiany, zbladł.

-Kochanie, nie przepraszaj – powiedział szybko. –Uwielbiamsięztobącałować – wymamrotał. I nieśmiało dotknął jej włosów. –Kto nie chciałby całować tak pięknej dziewczyny? – dodał ciszej, ale nie tak szybko. Może nie oberwie za to, no ale.. Nieśmiało musnął wargami jej ramię. –Nie chciałem cię teraz wykorzystywać, bo pewnie jesteś cała obolała. Jak spadłaś – zacisnął pięść – bałem się.

Silver odwróciła głowę i spojrzała na niego. 
- Naprawdę?

-Nigdy bym cię nie okłamał, Silver. Wystraszyłem cię, że coś ci się stanie, nim… - urwał i chrząknął. –Ale jesteś tu, cała i zdrowa – uśmiechnął się ciepło. –Cieszę się.

- I nie jesteś zły, że cię pocałowałam?

-Jeśli jestem zły, to na siebie – powiedział cicho. –Że pragnąłem pocałować cię mocniej, nie biorąc pod uwagę, że mogę cię skrzywdzić. –Jesteśdlamniebardzoważna – powiedział szybko i odwrócił wzrok. Nierumienićsięnierumienićsięnierumienićsię, powtarzał sobie w myślach. –Dziwak ze mnie.

- Lubię tego dziwaka przede mną - uśmiechnęła się i przytuliła do niego.

-Serio? – jego serduszko zaczęło bić naprawdę mocno, kiedy ostrożnie objął ją ramieniem, a dłoń Silver nakrył swoją ręką. Delikatnie pocałował ją, splatając ich palce razem. Chciał jej właśnie zaproponować nie kino, lecz prawdziwą randkę, kiedy do pokoju bez pukania wpadła Ayu, a za nią Navi, Rayne i Elijah.

-UPS!

-Proszę proszę, ostry dyżur!

Silver westchnęła zrezygnowana. No co za ludzie...
- Cześć, wam - powiedziała jednak. - Wejdźcie.

Jace wbił wzrok w podłogę. Okej, teraz pewnie coś jej powiedzą, że całuje się z takim bliznowatym… Rayne tymczasem podszedł do Silver.

-Dobrze, że ktoś się tobą opiekuje – powiedział radośnie. –Jemu można ufać.

-Nooo – wzrok Ayu jednoznacznie mówił, że ‘pogadamy później’.

Silver posłała jej uśmiech.
- Mimo wszystko, to był dobry mecz.

-Dokładnie. Przegraliśmy tylko jednym golem i to z użyciem Fluxa, więc naprawdę jestem z was dumny. Zwłaszcza z ciebie, Jace – zwrócił się do bramkarza, który widząc jego spojrzenie, powoli puścił dłoń Silver. Nie chciał jej zawstydzać przy kolegach z drużyny.

-Bez przesady. Długa droga przede mną – oznajmił. –Ja..eee… pewnie chcesz pogadać z Silver, to sobie pójdę czy coś.

-Nie przeszkadzasz mi. A wam?

-Ani trochę – powiedzieli zgodnie pozostali.

- W sumie to ja muszę pogadać z Jace'em. Na osobności - dodała Silver.

-Okej, zrozumieliśmy – zaśmiał się cicho Rayne. –Drużyna, wypad, idziemy na soczek, a wy tu sobie  r o z m a w i a j c i e.

            Gdy wychodzili, Ayu obróciła się i posłała im uśmiech, wraz z uniesionym kciukiem. Jace zarumienił się.

-O czym chciałaś porozmawiać? – zapytał.

- O niczym - pocałowała go śmielej, niż dziesięć minut temu.

Odwzajemnił pocałunek, zastanawiając się, gdzie podziać ręce. W końcu przytulił ją mocno do siebie, ale uważał, by nie ściskać Silver za mocno.

-Powinnaś leżeć – wyszeptał i pocałował ją w nos. –Odpoczywać…

Złapał kołdrę i otulił nią jen nogi, aż do bioder.

- No odpoczywam, no... - mruknęła, niezadowolona. Ach, jej, strasznie jej się spodobał sposób, w jaki ją całował i w ogóle...

-Chciałbym cię zaprosić na kolację – powiedział nagle. –Znaczy się eee… nie pizzę, wiesz o co chodzi… yy… taką.. no..

- Tak! Bardzo chętnie - na jej ustach pojawił się szerooooki uśmiech.

-Zgodziłaś się – powiedział zaskoczony, ale przyjemnie.

Postanowił, że jeszcze dziś każe swojemu człowiekowi zarezerwować lokal w najmodniejszej restauracji na tej planecie. Chciał zabrać Silver do takiego miejsca, które wryje się jej w pamięć.

Tak, jak on chciał pozostać w jej pamięci.